‘Het idee dat aan de basis ligt van deze performance ontstond een tijd terug tijdens een workshop toen een danser me vertelde dat ik een heel lange nek heb. Ik kende hem niet. Hij daarentegen, wist wie ik was en kende zelfs mijn naam. De hele tijd grapte hij door me Aneckxander te noemen in plaats van Alexander. Het verbaasde me dat hij iemand die hij niet kende zomaar durfde te plagen. Hoe dan ook, het voorval stimuleerde me om mijn lichaam te analyseren. Ik wist al langer dat er iets vreemds was met mijn lichaamsverhoudingen, maar ik kon het probleem nooit aanwijzen. Dit incident triggerde me om te reflecteren over hoe mijn lichaam geconstrueerd is en het zette me indirect aan om na te denken over de conventionele perceptie van het lichaam.’ (Alexander Vantournhout)