De Russische absurdis­ti­sche schrijver Daniil Charms maakte niet alleen kunst, volgens zijn tijdge­noot Vedenskij wás hij kunst. En zijn leven mag je gewoon één grote practical joke noemen. De perfecte basis voor Alexander Vantourn­hout om er een crypti­sche perfor­mance rond te creëren. Een van de centrale thema’s in het werk van Charms is het verdwijnen. Veel verhalen eindigen abrupt, waarbij een hoofdper­so­nage ophoudt te bestaan. Er is geen verkla­ring, enkel een crypti­sche waarschu­wing: “het is beter dat we niet meer over hem spreken”. Dit was de wereld van zuiveringen en terreur onder het bewind van Stalin. Charms zelf werd uitein­de­lijk in 1942 opgepakt en gek verklaard. Hij stierf de honger­dood.

Vantourn­hout-  die het publiek van nona eerder al verblufte met ANECKXANDER en RAPHAEL – verweeft korte tekstfrag­menten van Charms met dans en ‘pratiques minori­tai­res’: circus, poppen­the­ater, magie en buikspreken. Hoofdspe­lers die plots verdwijnen. Prothesen die van lichamen bizarre en verbluf­fende nieuwe vormen weten te maken. Rekwisieten en voorwerpen die in een nieuwe, fysiek veelei­sende bewegings­taal worden gemani­pu­leerd. Dat dus.