‘No spettacolo.’ In Fidelis Fortibus betreedt het publiek een circustent waar alle artiesten overleden zijn. Enkel de clown is overgebleven en hij weigert te vertrekken. Hij heeft iedereen begraven rond de cirkel van verkleurd zaagsel. De graven zijn herkenbaar. Daar ligt de koorddanseres, met haar ballerina’s, versierd met verwelkte rozen. Daar ligt de witte clown, met zijn trompet, elke dag opgeblonken aan het kruis. Daar ligt de directeur, waarbij hij nog steeds angstig in een grote boog om het graf heen loopt.

Fidelis Fortibus gaat niet specifiek over alleen zijn, maar een heel klein beetje over eenzaamheid. De voorstelling gaat vooral over trouw. Eeuwige trouw. Trouw aan familie, aan een geliefde. Trouw aan het werk van je voorouders. Trouw aan je meerdere, aan je vaderland. Trouw aan je onuitgesproken beloften. En over de grens tussen trouw en waanzin. Een tour de force van Danny Ronaldo, die alleen in de piste staat en een ode brengt aan de bijna absurde verbondenheid die de oude circusfamilies zo’n mystieke melancholie geven.