In Fidelis Fortibus betreed je een circustent waar alle artiesten overleden zijn. Misschien was er een epidemie of een groot ongeluk? Enkel de clown is overgebleven en hij weigert te vertrekken. Hij heeft iedereen begraven rond de cirkel van verkleurd zaagsel. De graven zijn herkenbaar: daar ligt de koorddanseres, met haar ballerinas, versierd met verwelkte rozen. Daar ligt de witte clown met zijn trompet, elke dag opgeblonken aan het kruis. Daar ligt de directeur waarbij hij nog steeds angstig in een grote boog omheen het graf loopt. Hij is alleen, maar alle andere personages spelen, want hij houdt ze in leven. Als er publiek komt, dan speelt hij trouw en plichtsbewust. De trompet, tuba en bombardon klinken nog steeds alsof er werkelijk iemand op speelt. Weggaan zal hij nooit. Of misschien toch? Maar is dat dan opgeven? Ontrouw zijn? De oude circusfamilies hebben een sterke code van ‘nooit opgeven’, ‘altijd doorgaan, wat er ook gebeurt’. Zelfs al is de tent ingezakt, al is iedereen dood en ben je helemaal alleen … The show must go on!