Liselotte Vanheukelom (42) is algemeen coördinator van Circus Zonder Handen, de sociaal-inclusieve circusschool van Brussel.
Welk nieuws heeft je recent boos of bang gemaakt?
Wat me wel vaker boos maakt: de vele systeemfouten in onze samenleving. Door corona werden deze fouten nog meer zichtbaar. De dood van Adil en de bagger van gratuite reacties die daarop volgt. Een tekort aan betaalbare woningen. Een gebrek aan publieke ruimte in onze meest dichtbevolkte wijken. Kinderen die bezorgd moeten zijn om het maandelijks inkomen van het gezin. Essentiële beroepen die ondergewaardeerd worden, … Ik kan nog even doorgaan.
Wat is typisch jou?
Boos worden over deze dingen. Een lichte vorm van sarcasme ontwikkeld hebben om hiermee om te gaan. Verbinding zoeken met anderen. Met een grapje moeilijke situaties kunnen ombuigen. Als laatste naar huis gaan op feestjes. Van het goede leven houden. Licht chaotisch zijn.
Welke kunst heeft je het meest gevormd?
Het werk van Picasso. Al van jonge leeftijd was ik door hem gefascineerd, mede door mijn moeder. Ik vond het intrigerend om al die verschillende fases in zijn leven en werk te zien. Hoe hij een realiteit in kleine stukjes afbreekt en vervolgens helemaal opnieuw opbouwt is geniaal.
Wanneer heb je voor het laatst gehuild?
Toen ik op Moederdag mijn moeder en schoonmoeder huilend aan de lijn had omdat we niet bij hen op bezoek konden gaan. Ondanks de vele digitale middelen gaat er niets boven fysieke nabijheid.
Welke posters hingen als kind in je slaapkamer?
Madonna, Picasso en No time to waste van Greenpeace.
Wat is je grootste prestatie?
Mijn tijd in Rotterdam. Door een mengeling van kansen en toeval kon ik daar stage lopen. Daarna besliste ik om er te blijven werken en wonen. Als jong meisje uit een klein Limburgs dorp in een geduchte wijk in Rotterdam Noord werken met jongeren die dagelijks geconfronteerd werden met de ‘systeemfouten’, was best pittig, maar ik pluk nog elke dag de vruchten van mijn ervaringen uit die tijd.
Wat zou je belangrijkste daad zijn als minister van Cultuur?
Cultuur, naast andere levensdomeinen, als integraal onderdeel van de samenleving beschouwen. Durven investeren in jonge talenten en onconventionele paden. Ervoor zorgen dat iedereen te allen tijde toegang heeft tot cultuur en weten dat ‘welkom zijn’ daarin niet voldoende is. Meer differentiatie in de personen die aan de vele ‘beslissingstafels’ zitten.
Wat is je meest onhebbelijke karaktertrek?
Ongeduld. Ik fiets door de stad omdat ik wandelen te traag vind. Ik kom te laat op vergaderingen zodat ik niet op anderen hoef te wachten. In gepassioneerde gesprekken onderbreek ik mensen omdat ik denk te weten wat ze willen zeggen en hen al de volgende reactie wil geven.
Welk talent wil je graag bezitten?
De kunst van het verhalen vertellen.
Wat wil je je kinderen meegeven?
Nieuwsgierig zijn. In het leven en naar de ander. En dat je zelf niet de norm bent van dingen. Empathie en luisteren naar anderen.
De liefde, wat is dat?
Liefde ervaar ik in vele vormen en kleuren, maar de onvoorwaardelijke liefde leerde ik pas echt kennen door het krijgen van kinderen. Daar zit een oerkracht in die me af en toe zelfs een beetje afschrikt.
Welk(e) boek(en) ben je momenteel aan het lezen?
Ooit ga ik daar terug tijd voor hebben. Met drie kinderen, een fulltime job en een leuk sociaal leven kom ik daar zelfs op vakantie niet aan toe. Ik luister liever naar podcasts. Op dit moment De Bourgondiërs, maar NPO heeft ook een aantal zeer fijne podcasts.
Hoe wil je herinnerd worden?
Herinneringen kunnen al eens zoeter zijn dan de realiteit dus vind ik het belangrijker hoe je in het hier en nu met je medemens omgaat. En dan hoop ik dat ik over het algemeen aanzien word als iemand die toegankelijk is, die je kan vertrouwen, waar je een nachtje mee op café kan hangen en kan filosoferen over de dingen des levens en waar je af en toe eens goed mee kan lachen.
Dit artikel verscheen in Circusmagazine #63 (juni 2020) // Voor overname: contacteer maarten[at]circuscentrum.be