Een redactielid van Circusmagazine laat zijn of haar licht schijnen op de wondere wereld van het circus. Vandaag: afscheidnemend redactielid Hanna Mampuys.
Een zwangerschap is naast een periode van verwachtingsvol uitkijken ook een periode van verrassende kwaaltjes en al dan niet gegronde angsten. Dat was bij mij niet anders. Mijn grootste angst was niet de verantwoordelijkheid, het slaapgebrek of de ‘babyroutine versus structuurloze werkagenda-puzzel’, maar de angst dat mijn gedrevenheid om voor iets zo ongrijpbaar als podiumkunst te gaan, samen met die dikke buik zou verdwijnen. Dat ik niet langer de nood zou voelen om ideeën om te zetten naar creaties omdat iets belangrijker en meer substantieel – het kind – al mijn aandacht en creativiteit zou opeisen.
Tot dan toe was mijn artistiek werk de algemene deler van alles wat me bezighield. Het was mijn werk, mijn hobby, mijn passie, het sijpelde door in mijn vrije tijd en mijn privéleven en er was geen reden om me daartegen te verzetten. Zou de baby dat sijpelen tegenhouden? Wordt mijn creativiteit plots begrensd tot de momenten dat het moet? Zal ik tussen pampers en kwijl nog inspiratie vinden voor een volgend project? Ik was bang dat met de komst van het kind mijn artistieke drive zou uitbollen en dat dat me bovendien koud zou laten. Dat ik uiteindelijk mijn toevlucht zou zoeken in goedbetaald, weinig prikkelend negen-tot-vijf-werk om de tijd voor kind en gezin te maximaliseren. Waar overigens niets mis mee is, maar toch stemde die gedachte me triest.
Intussen is die angstige tijd een jaar geleden en min of meer verwerkt. De éénjarige moeder en baby stellen het trouwens goed, bedankt. Bovendien ben ik blij te kunnen melden dat die grote angst ongegrond was.
In de dagelijkse omgang met onze zoon stellen sommige dingen zelfs scherper dan ervoor. Ik wil mijn kind meegeven wat voor mij echt telt, en wat dat precies is, lijkt plots vanzelfsprekend: nieuwsgierig zijn, creatief denken en alternatieven durven zien, jezelf uitdagen, het leven delen met anderen, kritisch reflecteren, spelen en genieten. Gooi daar nog wat gezond eten en veel dutjes tegenaan en de kans is volgens mij reëel dat het kind opgroeit tot een zichzelf respecterende, geniale wereldverbeteraar. Spijtig genoeg vinden diezelfde waarden zelden een prominente plaats in een volwassen leven, waar efficiëntie, voorspelbaarheid en economische logica meestal de plak zwaaien.
Waar ik vroeger soms worstelde met de zin van het werk als (circus)kunstenaar, heeft dit inzicht me overtuigd van de noodzaak ervan. Ik wil als circusmaker mijn publiek stimuleren om nieuwsgierig te zijn, om creatief te denken en alternatieven te zien. Ik wil dat ze kritisch kijken, mij en zichzelf uitdagen, ervaringen delen met anderen. Genieten. Spelen. We hebben meer nutteloosheid nodig in ons leven, meer stilstand, meer denkruimte, meer verrassing, meer gevoel. Kunst en creativiteit kunnen hier een antwoord op zijn. Een manier om die waarden ook te vieren in ons volwassen leven. Ik wil graag geloven dat ik daar met mijn werk een bescheiden bijdrage aan lever. Ik ben er in elk geval van overtuigd dat circus en (podium)kunst dat doen.
(applaus)
Eerlijkheid gebiedt me om dit feelgoodschrijfsel enigszins te nuanceren. Want hoewel mijn drive om te creëren ongeschonden bleef, zijn mijn nachten, mijn buikspieren en mijn sociaal leven dat niet. En bij nader inzien was de ‘babyroutine versus structuurloze werkagenda-puzzel’ eerder iets om over wakker te liggen. Maar hè, leve de inefficiëntie! En aan alle collega-circusartiesten en -makers: do try this at home.
Dit artikel verscheen in Circusmagazine #61 (december 2019) // Auteur: Hanna Mampuys // Voor overname: contacteer maarten[at]circuscentrum.be