>> Dit artikel verscheen in CircusMagazine #34 (maart 2013). Voor overname: contacteer maarten[at]circuscentrum.be.
>> Auteur: Brecht Hermans
Voor wie verwondering koestert, schuilt er hoop in elk klein hoekje. Zelfs in tijden van oorlog kan er al eens worden geglimlacht. En daar is niet eens veel voor nodig: een paar metalen blikken, een elektriciteitskabel en de fantasie doet de rest.
Vrolijk luguber
Een goede setting doet veel. ‘Court-Miracles’ vertrekt van een dappere, kleine Rode-Kruispost in het midden van een grote oorlog. Tussen de rondvliegende bomscherven worden soldaten binnengebracht, sommige meer dood dan levend. Ze worden zo goed mogelijk opgelapt met de weinig beschikbare middelen: voor amputaties blijkt een roestige zaag het meest efficiënte werktuig. Voor zij die de operaties overleven, breekt een periode van revalidatie aan. Daarbij blijkt vooral de ontdekking dat het geluk in de kleine dingen schuilt helend te werken.
In deze van de ratten krioelende wereld is er nochtans weinig om vrolijk van te worden. In zo’n geval is het roeien met de riemen die je hebt. Wat doe je tegen de verveling? Jongleren. Maar wat als er geen kegels zijn? Dan maken we die van stokken en blikken. Al is er dan nog het obstakel van de geamputeerde arm. Maar ook dat is geen probleem, twee één-armigen kunnen samen even goed jongleren als een twee-armige alleen. Zo ontstaat vanuit een luguber uitgangspunt een onverwacht en plezierig circusspel.
Circus met poppen
Le Boustrophédon beperkt zich niet tot één vorm. Naast circus blijkt het Franse gezelschap vooral uit te munten in een schitterend gebruik van humanettes: poppen waarvan het hoofd is geboetseerd, maar waar wel de echte handen en/of voeten van de poppenspeler uitkomen. De makers van Le Boustrophédon weten de speler achter de pop steeds geniaal te camoufleren: de acteurs verstoppen zich in het inwendige van een paraplu of in een patattenzak. Daardoor wordt de illusie van de levende pop compleet: je ziet geen manipulator meer.
De mooi vormgegeven humanettes leveren een aantal koddige figuurtjes op, die ondanks het verschil in grootte toch vlekkenloos samengaan met de volgroeide acteurs. Je kijkt niet naar een scène tussen een acteur en een pop, je ziet gewoon twee personages. De grens tussen pop en mens vervaagt, zoals ook de grenzen tussen circus, poppenspel en theater vervagen.
Versmelting
Toch is die integratie tussen theater en circus nog niet helemaal geslaagd. Het overkoepelende thema van de Rode-Kruispost maakt ‘Court-Miracles’ als voorstelling sterker, maar ze blijft erg fragmentarisch. Het ene moment zien we twee acteurs jongleren, het volgende moment dansen twee humanettes sierlijk op rolschaatsen. Maar hoe fantasierijk deze scènes ook zijn, er lijkt geen innerlijke link. Er zit geen evolutie in het verhaal. Daardoor raakt ‘Court-Miracles’ niet zo diep als het had kunnen doen.
Ook de live muziek had sterker opgenomen kunnen worden in het geheel. Er mag dan wel een pianist zichtbaar vooraan op het podium zitten, toch lijkt hij nogal in een hoekje gedrongen. Het was leuker geweest als hij een plaats had gekregen binnen de scenografie. Het zou de versmelting van de verschillende onderdelen van de voorstelling tot één geheel ten goede komen.
Alles samengenomen is ‘Court-Miracles’ een zeer onderhoudende, vrolijke voorstelling voor het hele gezin. Le Boustrophédon bewijst op een unieke manier een weg tussen circus en poppentheater te kunnen bewandelen. Als nu alleen nog de omkaderende setting zou worden uitgediept van een achtergrond naar een verhaal, dan zou de poëzie van het geheel krachtiger zijn dan een granaat.