Een redactielid van CircusMagazine laat zijn of haar licht schijnen op de wondere wereld van het circus. Neemt ditmaal de pen ter hand: hoofdredacteur Maarten Verhelst.

Danny Ronaldo kan tot nader order nog ongestoord zijn winkelkarretje door de supermarkt sturen, Kurt Demey wordt nog steeds niet lastiggevallen door Dag Allemaal en Alexander Vantournhout was voorlopig nog niet te zien in Temptation Island, the Circus Edition.

Afgelopen zomer overhandigde een delegatie van de circuscommissie een brief aan minister van Cultuur Sven Gatz. Ter informatie: de circuscommissie bestaat uit deskundigen uit het werkveld die een gezamenlijk advies opstellen over de ingediende subsidiedossiers binnen het Circusdecreet – het is vervolgens aan de minister om hier al dan niet rekening mee te houden. Hoog tijd om hun brief breder bekend te maken, want de boodschap is kristalhelder: meer geld voor de circussector alstublieft.

Stel vier vragen aan 26 figuren uit (of net buiten) de circuswereld en je krijgt een mooi beeld van diezelfde wereld anno 2017.

Sinds begin dit schooljaar huist de Ecole Supérieure des Arts du Cirque (ESAC) niet langer achter in een schoolgebouw in Oudergem, maar vinden we haar in een indrukwekkend pand op de Anderlechtse Campus CERIA. CircusMagazine ging een kijkje nemen en sprak met Virginie Jortay, sinds 2013 directrice van één van ’s werelds meest gerenommeerde circusopleidingen.

Honderd witte koffiekopjes op scène, sterk en breekbaar, net als de twee performers die zich daartussen een weg banen. Het is een van de sprekende beelden in ‘As long as we’ van Toon Van Gramberen en Hanna Mampuys. Na ‘TYPO’, een creatie met collectief Deux sans Trois, gaat het duo verder als There There Company.

In 2018 is het tien jaar geleden dat het Circusdecreet onder de doopvont werd gehouden met als doel de circuskunsten in Vlaanderen te ondersteunen. Ter ere van dit jubileum presenteren Circuscentrum en jeugdtheater Kopergietery ‘Cirque déjà vu?’: een project dat terugblikt op wat was maar met het oog op de toekomst en de next generation. Vijf iconische circusvoorstellingen van de voorbije jaren worden door vijf regisseurs herwerkt tot vijf korte scènes met kinderen en jongeren.

Circus als middel, niet als doel. Dat is – erg kort door de bocht – het concept van sociaal circus. Het is een krachtige tool in tal van kwetsbare contexten, hetgeen het toenemende succes ervan verklaart. Maar er is nood aan professionalisering en extra middelen, en er zijn heel wat valkuilen. Naar aanleiding van de Trefdag Sociaal Circus die Circuscentrum, Woesh en Cirque Plus in oktober organiseerden, pende expert ter zake Steven Desanghere zijn hoogstpersoonlijke bevindingen neer.

Elk jaar in oktober vindt in de Franse stad Auch het tiendaags festival CIRCa plaats. Door een slimme combinatie van premières, pitchsessies en internationale meetings is het festival uitgegroeid tot de place to be van het hedendaagse circus in Europa. Tussen de honderden aanwezige professionals liep ook Julie Descamps, medewerker van Circuscentrum. Haar impressies lees je hier.

Kegeljongleurs zijn drukbezette mensen. Slechts drie excellenties uit het vak vonden de tijd om hun jargon aan ondergetekende door te geven. Ze hebben evenwel veel te vertellen, zoals het zelfverklaarde nerds betaamt, ook al moesten ze bekennen dat enkele termen eerder betrekking hebben op het jongleren in het algemeen dan op kegels in het bijzonder.

Na Marcel Proust, Bernard Pivot en talloze tijdschriften overal ter wereld springt CircusMagazine mee op de kar van de vragenlijsten die op het eerste gezicht weinig bijbrengen, maar bij nader inzien wel degelijk de ziel van de ondervraagde blootleggen. In deze editie: Gab Bondewel.