Circuscentrum

Een redactielid van Circusmagazine laat zijn of haar licht schijnen op de wonderlijke (circus)wereld. Kiest deze editie de woorden: Ine Van Baelen We hebben te weinig woorden in het circus. […]

“Tonen hoe ver ik met mijn lichaam kan gaan, interesseert me niet” Stel, je haalt het hele circus door een statistisch programma en turft het aantal keer ‘bloedband’ of ‘met […]

Het is gezellig druk op de tribune van de Roma in Antwerpen waar het publiek samenzit om naar LONE van basculespringer Luuk Brantjes te kijken. Straks zal hij de scène […]

“Suzon wie?”, klonk het op de redactievergadering van Circusmagazine toen we aan het begin van de zomer samenzaten. De Brusselse – die naast trapeze ook roue Cyr, acrodans, Chinese paal, […]

In de stad, waar het beton wel nog beton mag zijn, aan de indrukwekkende Nieuwe Maas, verzamelt zich een groep op het Willemsplein voor de locatievoorstelling Passing By van het jonge Belgisch-Nederlands-Duitse gezelschap Knot on Hands. Het publiek verraadt zich meteen, door de manier waarop ze stilstaan. Wachten doe je niet te midden van een stad in beweging, tenzij op bus of tram.

Je hebt van die lichamen die zich in alle richtingen laten plooien. Grondacrobatie, luchtacrobatie, trampoline, schoonspringen, … vraag het aan de in Australië geboren gymnast Simon-James Reynolds (30) en hij doet het met de vingers in de neus. Een kameleon, zegt hij zelf. Het bekwame circuslijf deelde tien jaar met anderen het podium, maar nu betreedt het de scène kwetsbaar alleen. In de voorstelling S.O.L.O. of Situations of Ones Life’s Obsessions neemt Simon-James ons mee langs vier sleutelmomenten uit zijn leven.

‘C’est la drache nationale’ is een populaire uitdrukking voor het tragische lot van vele Belgische feestelijkheden: gietende regen die de pret komt bederven. Het Waalse jongleursgezelschap Cie Scratch vond de uitdrukking gepast voor de crisis die ons nog steeds in de greep houdt. Alsof je elke dag wakker wordt en het maar blijft stortregenen. Hoe de zon doen schijnen te midden van deze ellende?

De ‘wipwap’. Zo doopten grondacrobaten Xenia Bannuscher en Dries Vanwalle de rolbeweging die ze over en weer op hun ruggengraat maken. Ze hurken, verplaatsen hun gewicht achteruit, rollen om, tot hun benen de lucht in steken als een kaars. Wip. En dan weer terug. Opnieuw en opnieuw. In juni 2020 zwaaiden de twee circushogeschool Codarts in Rotterdam uit, waar ze zich specialiseerden in acro-dans. De basis voor hun rugrol werd daar gelegd, maar het is met René, de allereerste voorstelling van hun gezelschap Sinking Sideways, dat zij deze beweging nu tot op de bodem proberen uit te spitten. Gedwongen ongehaast, door corona.

Een redactielid van Circusmagazine laat zijn of haar licht schijnen op de wonderlijke (circus)wereld. Klom deze keer in de pen: Ine Van Baelen. ‘Nee, een statement valt er met mij niet te maken. Er is in feite momenteel weinig behoefte aan de gedachten van mensen zoals ik.’

Stel je voor: je schrijft een brief en vijf jaar later ontvang je een antwoord in de vorm van een houten beeldje om de schouw te sieren. Bauke Lievens wilde een suikerlaagje afkrabben van bepaalde denkbeelden over en in circus, maar haar pen kraste volgens sommigen te diep. In gesprek met de vierde winnaar van de ‘Vlaamse Oscar’ voor circus.

Een gesprek met vier makers, van twee gezelschappen, met één gemeenschappelijk doel: samen een voorstelling creëren. Alle vier hebben ze (minstens) een broer, dat hebben ze gemeen. Hun artistieke verwantschap is minder vanzelfsprekend. “Het was frustrerend in het begin, alsof we elkaar niet snapten.”

Je kon dit najaar moeilijk naast Piet Van Dycke (24) kijken. Drie keer met eigen werk, A matter of time, On point en on/off, geprogrammeerd op Festival Circolo in Tilburg (NL). Geannuleerd. Daarna met On point naar het Rode Hond festival in Leuven. Geannuleerd. Een tournee met Softies van Hanna Mampuys/fABULEUS door Vlaanderen. Geannuleerd. De tournee met zijn eigen gezelschap dOFt. Geannuleerd. Op de vooravond van ons gesprek leer ik Piet Van Dycke noodgedwongen via het zoekprogramma op mijn scherm kennen.

Men zegt soms dat talent komt aangestormd, maar dat is niet bepaald hoe circuskunstenaar Camille Paycha (27) haar weg omschrijft. De luchtacrobate, evenveel maker als speler, is gegist – of gedesemd: langzaam en ambachtelijk, een proces van afwegen, kneden en laten rusten. ‘Ik probeerde werk te krijgen in de circuswereld, maar het lukte me niet. Achteraf gezien kan ik daar alleen maar blij om zijn.’

Circusmagazine vroeg aan vier circassiens om hun diepste, stilste of meest kritische coronabevindingen en -bedenkingen op papier te zetten.

Ik verlaat mijn kot in Borgerhout om Danny (49) en Pepijn (21) Ronaldo, vader en tweede zoon, te interviewen over hun nieuwe creatie Sono Io ?. Dankbaar dat ik een geldige reden heb om me voor het eerst in zeven weken zomaar eventjes 20 kilometer van mijn woonplaats te verwijderen, om te landen tussen de velden waar de woonwagens van Circus Ronaldo op stal staan.

“Wij hadden heel lang geen klokken in huis, omdat ik zo geobsedeerd was door hoeveel slaap ik tekort kwam.” Spreek je met artiesten over ouderschap, dan blijken ze de onontkoombare werkelijkheid toch naar hun hand te zetten. Hier volgt een lied in vier coupletten – lofdicht noch klaagzang – over het raadselachtige universum dat kinderen heet. Over ondersteboven van op de trapeze naar je baby kijken en je hoofd terug thuis brengen. Over the show naast het podium die altijd on moet gaan. En hoe dat vreet of voedt.