>> Dit artikel verscheen in CircusMagazine #31 (juni 2012). Voor overname: contacteer maarten[at]circuscentrum.be.
>> Auteur: Maarten Verhelst
Een erg lange naam, moeilijk in de programmaboekjes in te passen, maar de voorstelling ‘La Vie Tendre et Cruelle des animaux sauvages’ van het Belgisch-Franse Cie Azeïn staat toch maar mooi op het Jeugdcircusfestival en Cirk!Aalst deze zomer. Sam Hannes (30), stevige kerel uit de stille Kempen, is de porteur van het gezelschap. Op het cadre aérien zwiert hij voltigeuse Audrey Louwet alle kanten uit.
Sam Hannes: “Ik was nogal een energiek kind en om al die energie kwijt te raken stuurden mijn ouders mij vanaf mijn derde al op turnles. Tot mijn tiende was ik voltigeur Acrobatische Gymnastiek en daarna porteur. Mijn eerste kennismaking met circus was op mijn elfde tijdens een circuskamp met de Bond van Grote en Jonge Gezinnen. We trokken een week lang met Circus Ronaldo op tournee. Dat was een geweldige ervaring: opbouwen, afbreken, repeteren, het echte leven van een circusfamilie. Pas jaren later kwam ik opnieuw met circus in aanraking, via Bram Dobbelaere en de broers De Cuyper van Cie Ea Eo. Dankzij hen kreeg ik de microbe echt te pakken. Ik heb de pedagogische opleiding aan de Ecole de Cirque de Bruxelles gevolgd en kreeg daarna de kans om als vrije student aan de Franse circushogeschool CNAC (Centre National des Arts du Cirque) te studeren. Daar ben ik met Audrey beginnen werken.”
Audrey Louwet is ook in het ‘echte’ leven jouw partner. De Pro & Contra in het vorige CircusMagazine ging over de voor- en nadelen hiervan. Jouw mening?
“Samenwerken is inderdaad niet elke dag even gemakkelijk. We brengen heel veel tijd samen door en zowel de moeilijke als de wow-momenten zijn een intense en rijke ervaring. Het brengt een grote samenhorigheid met zich mee. We leren heel veel over onszelf en hebben de indruk dat we alles veel sterker beleven, zowel in de goede als de slechte momenten.”
Jullie voorstelling heeft een lange en tot de verbeelding sprekende titel. Maar waarover gaat het eigenlijk?
“Het gaat over een trio (muzikant Thomas Deckx is de derde artiest, red.) en hun onderlinge relaties en emoties. Via razernij, humor en tederheid spreken we over de menselijke aard in het algemeen en over hoe we met iets kleins tot het universele komen. Een klein gebaar kan een heel verhaal vertellen. Maar het doel is om de verbeelding van het publiek te prikkelen en elk zijn eigen verhaal te laten vinden in het spektakel. Er zijn even veel versies mogelijk als er kijkers zitten in het publiek.”
“We creëerden personages vanuit onszelf en haalden inspiratie uit de donkere kant van de mens, die we met de nodige zelfspot benaderen. Zo komt onze naam ‘Azeïn’ van Princesse Vinaigre, letterlijk vertaald Prinses Azijn, een bijnaam voor het pestkopkaraktertje dat Audrey op scène brengt. De keuze van de titel komt dan weer uit onze wens om over het menselijk dier te spreken. Zelfs al gebruiken we de meest complexe apparatuur en beelden we ons in de natuur te domineren, we maken nog steeds deel uit van het dierenrijk.”
Een vierde hoofdrolspeler is de prachtige structuur waarin het cadre aérien is verwerkt.
“Inderdaad, we verlangden naar een originele, autonome structuur in vier richtingen, niet enkel een toestel, maar een op zichzelf staand scenografisch element. Dit werd onder andere mogelijk door het toevoegen van hout. De structuur werd gemaakt door Manu Cealis van het Franse gezelschap Cheptel Aleikoum. Maar we willen meer. Onze volgende creatie bestaat uit een collectief met verschillende kaders, voltigeurs en porteurs. Het circusleven spreekt ons erg aan, rondreizen met een circustent, caravans en woonwagens, … Niet enkel optreden is fijn, ook alles wat erbij komt kijken. En als het even kan allemaal zo ecologisch mogelijk.”