>> Dit artikel verscheen in CircusMagazine #32 (september 2012). Voor overname: contacteer maarten[at]circuscentrum.be.
>> Auteur: Mich Walschaerts
Popov komt naar België! Dé grote Popov, wereldvedette, meester-clown van hét Russische staatscircus, waarschijnlijk voor de laatste keer in Brussel.
Op tijd vertrokken dus ik rijd er nog even af bij café Ternat voor een blikje bier.
Leunend tegen mijn auto bedenk ik me dat hij nu waarschijnlijk in z’n kleedkamer zit,
z’n oudemannengezicht schminken, z’n te grote broek, z’n te grote schoenen en z’n versleten koffer. Uniform van een leven.
Altijd gevaarlijk naar een levende legende gaan kijken, niet echt meer van deze tijd, niet meer relevant, waarschijnlijk omringd door 20 danseressen met pluimen in hun gat om te maskeren dat hij te oud is om nog te ‘pakken’.
Het kan eigenlijk alleen maar tegen vallen.
Dju toch, beter thuisgebleven.
De tent is afgeladen vol.
Veel ambiance, veel ooh’s bij de acrobaten, veel aah’s bij de leeuwen, veel lachen met de mislukte directeur, circus zoals circus moet zijn.
En plots is hij daar.
Zomaar ineens, zonder aankondiging, zonder tromgeroffel, zonder danseressen, in één klein wit spotje, moederziel alleen in het midden van de piste.
Het publiek houdt z’n adem in.
Z’n hand gaat naar zijn zak.
Nu gaat het komen, nu gaat…
Hij haalt er één balletje uit.
Eén klein rood balletje.
Eén petieterig, versleten belachelijk klein rood balletje.
Wat hij nu precies weer deed met dat balletje kan ik mij eigenlijk niet meer echt herinneren maar het was van zo’n ontwapenende simpelheid, met zo’n perfecte timing, pure poëzie.
Hij had me met zijn klein rood balletje bij mijn nekvel en mijn kloten tegelijk, de smeerlap.
Bij café Ternat heb ik er nog één op hem gedronken en hem gezegd dat hij nog mag komen.
Op mijn dood gemak richting Gent gereden.
Weer een illusie rijker.
>> Mich Walschaerts is muzikant en comedian. Hij is de blonde helft van Kommil Foo.