>> Dit artikel verscheen in CircusMagazine #41 (december 2014)
>> Auteur: de redactie
>> Voor overname: contacteer maarten[at]circuscentrum.be
Smaken verschillen en eindejaarslijstjes zijn altijd kort door de bocht, maar de redactieleden van CircusMagazine geven toch met veel plezier hun toppers van het afgelopen jaar mee.
Cirque Trottola en Petit Théâtre Baraque met ‘Matamore’
Kleine frêle circuswezentjes spartelen met grootse gebaren in een diepe piste rond. Vertederend in hun melancholie, hilarisch in hun absurditeit en angstaanjagend in hun morbide gruwel. Cirque Trottola en Petit Théâtre Baraque weten een voorstelling neer te zetten die vertrekt van het hartverwarmende circus van weleer om via surrealistische bochten te belanden bij vragen over het circus van nu. Matamore is een voorstelling die je meesleurt in haar eigen wereld – een roes die na afloop slechts traag wegtrekt.
Cie Nuua met ‘Lento’
Twee Finse mannen en een hele hoop ballonnen. Zweven, vliegen, dromen – verstilling en poëzie. Maar gelukkig ook ruw en niet gespeend van jongensachtige humor. Of hoe je met ballonnen een Mexicaanse piñata en je eigen circustent maakt. Lento is een verrassende, visuele voorstelling die niet binnen de lijntjes van één emotie kleurt, maar ons juist een ruim scala aan schakeringen toont. Lento blijft verrassen en smaakt naar meer.
Sébastien Wojdan met ‘Marathon’
Gevaar zie je vaak in het circus, maar voel je zelden zelf, tot in het puntje van je tenen. Tenzij je op de tribune zit van Wojdan en hij met een reuzenbijl balancerend op z’n hoofd naast je komt zitten. Met een intensigheid van ‘niet anders kunnen’ (‘noodzaak’ volgens de kenners) gooit hij je de ene geflipte scène na de andere voor de voeten, nu eens met messen, dan weer met pijl en boog of met een verdwaalde cactus. In elke andere situatie bel je de politie, maar in de circuscirkel van Wojdan loop je met hem mee de marathon uit, sidderend van excitatie.
Joan Català met ‘Pelat’
Eén lange houten paal en een retegoeie performer, meer is er niet nodig om het stof te kloppen uit het bijna vergeten patroon van het ‘wij-samen’-weefsel.
Alexander Vantournhout met ‘Aneckxander’
Heerlijk eigenzinnig als hij is, vervormt Alexander zijn lichaam op scène, en de grenzen van ‘wat is circus’ in je hoofd. Met extreem uitgereikte nek kijk ik reikhalzend uit naar de uiteindelijke voorstelling.
Sébastien Wojdan met ‘Marathon’
Had ik al gezegd dat ik fan ben van deze man? Wat hij bij Cie Galapiat deed was indrukwekkend, wat hij nu solo doet, is magistraal. De energie, het gevaar en de muzikaliteit druipen van hem af. Maar wat het echt compleet maakt, is de scène in de kooi: je ziet een freakerige jongleur, op het autistische af, die jarenlang oefent om een trick onder de knie te krijgen. Je ziet hem afzien, twijfelen, flippen. Je ziet zijn hele leven, zijn verleden en zijn toekomst. Je ziet hem geboren worden en weer sterven. Je ziet Sébastien Wojdan.
Alexander Vantournhout met ‘Aneckxander’
Een ware triomftocht. Voor Alexander zelf, voor Bauke Lievens, voor het Vlaamse circus, voor circus tout court. Voor alle schlemielen op aarde met een te lange nek, voor alle dragers van Buffaloschoenen. Voor het naakte lichaam, voor de bengelende piemel, voor de holbaard. De internationale carrière van Alexander Vantournhout is definitief gelanceerd, let op onze woorden.
Cie Pol & Freddy met ‘Le Cirque Démocratique de la Belgique’
De première in 2013 was oké, de voorstelling die ik in 2014 op het Jeugdcircusfestival zag was fantastisch. Ik lag continu in een deuk, ook al zat ik praktisch in de coulissen, gooiden regendruppels roet in het eten en kon ik de helft niet zien. Of hoe een voorstelling de tijd moet krijgen om te groeien. En hoe deze niet meer zo jonge artiesten het meest verfrissende circus van Vlaanderen brengen.
Vielen net buiten de top 3: La RuspaRocket met ‘La Geste’, Circus Ronaldo & Compagnie Cecilia met ‘Ensor’.
Alexander Vantournhout met ‘Caprices’
Ambitieuze en intelligente zoektocht naar een nieuwe verbinding van ‘moeilijke’ muziek en een choreografie die afkomstig is van een specifiek circusobject (enkel rad). Fysiek indrukwekkend. Muzikaal een heuse beproeving voor de toeschouwer.
cirQ en Circus Bavaria met ‘Cirq Batavaria’
Weerspannige, onaffe, zij het moedige samenwerking tussen het zootje ongeregeld van cirQ en een traditioneel familiecircus op de rand van het faillissement. Legt de kaders bloot waarmee wij, hedendaagse mensen, kijken en iets bestempelen als echt en authentiek.
Circus Ronaldo en Compagnie Cecilia met ‘Ensor’
Tweeënhalf uur durend teksttheater geïnspireerd op ‘Otto e Mezzo’ van Fellini. Een verhaal-in-een-verhaal, waarin Johan Heldenbergh en Danny Ronaldo elkaar in de ogen kijken als beide zijden van hetzelfde spiegelbeeld. Prachtige, kwetsbare aanwezigheid en omgang met tekst van Danny Ronaldo.