>> Dit artikel verscheen in CircusMagazine #28 (september 2011). Voor overname: contacteer maarten[at]circuscentrum.be.
>> Auteur: Koen Allary
Ja, ik beken, ik heb me vergist. En zwaar. Je hebt zo van die projecten waarvan je denkt: “What the fuck is dat, alles is aanwezig om te mislukken.”
Toen Cathérine Magis, de artistieke directrice van de circuswerkplaats Espace Catastrophe in Brussel, me drie jaar geleden de eerste versies van het dossier ‘Complicités’ doorstuurde, dacht ik: “Oeioeioei.” Een grote circusvoorstelling met artiesten met het syndroom van Down. En daarbij nog eens een scheut theater en live muziek. Een mooi en warm uitgangspunt, maar kan zo’n project wel artistiek waardevol zijn? Wordt het geen aapje kijken? En Cathérine kennende, beet ze zich vast in het dossier, werkte met haar ploeg drie jaar keihard met vallen en opstaan en na de premièrereeks heerst er verbijstering.
Verbijstering over de schitterende voorstelling en de pure emoties die ze oproept. Ontroering over de energie en synergie tussen de ‘normale’ en de ‘andere’ artiesten. Bewondering over het intense spelplezier. En respect voor Cathérine en haar volledige ploeg die – ondanks alle moeilijkheden – het project hebben doorgezet. Vandaar dat ik nu mijn dikke gouden ringen en halsketting aandoe, mijn tattoo ontbloot en op mijn borst klop: “Respect!”
Ook veel respect voor Marc Celis die na zijn lange succesvolle carrière afscheid neemt van zijn beroepsleven in Dommelhof. De betekenis van Marc voor het circus in Vlaanderen kan nu nog niet ingeschat worden, maar hij zorgde er – visionair – voor dat circus als een volwaardige kunstdiscipline in Vlaanderen erkend werd. Hij slaagde er op zijn rustige vasthoudende manier in dat het Dommelhof een Europees erkende creatieplaats geworden is met twee betekenisvolle festivals als ankers. Hij bouwde rond zich een ploeg die de fakkel kan overnemen. Marc, bij gelegenheid kom ik bij je langs in mijn marcelleke en baggy trousers, met mijn blingbling-juwelen, toon ik je mijn tattoo, pak ik je vast en zeg je oprecht: “Respect!”
Marc en Cathérine bewijzen dat een drive, een geloof in een eigen parcours levensnoodzakelijk is. Ontgoocheling maakt daar deel van uit, maar telkens terug opstaan en verder werken om te slagen, daar heb ik veel respect voor.
En zo kan ik verder gaan, de nomadische circussen in hun cyclus van opbouwen, spelen, afbouwen en verder reizen tegen de stroom in. De jonge circusbeoefenaars die keer op keer proberen tot ze het kunnen, de circusateliers die ze keer op keer begeleiden en zorgen dat ze sowieso een boeiend aanbod hebben. De artiesten die hun artistieke dromen waarmaken. De organisatoren die hun nek uitsteken. Het personeel van het Circuscentrum dat altijd paraat staat. En zoveel anderen met hun circusdroom en drive. Ook voor jullie allemaal buig ik nederig mijn hoofd: “Respect!”