>> Dit artikel verscheen in CircusMagazine #48 (september 2016). Voor overname: contacteer maarten[at]circuscentrum.be.
>> Fotografie: Michiel Devijver / all rights reserved
In deze reeks gaat fotograaf Michiel Devijver op zoek naar opmerkelijke lijven in circusland. Geeft zich na Anna Nilsson en Hans Vanwynsberghe bloot voor zijn nietsontziende lens: Eva Kahan, clown en medewerkster van Circusplaneet.
“Ik wou altijd al toneelschool doen, maar toen ik de teksten en liedjes zag die je moest brengen voor het ingangsexamen was de goesting snel over. Ik wou spelen, niet declameren. Circusartiest worden leek even een goed alternatief, maar het lijf wou niet mee. Het was geen gebrek aan zelfdiscipline – ik heb getraind en geoefend als gek. Maar hoeveel tijd ik ook investeerde, hoeveel inspanning ik ook leverde, de vooruitgang was minimaal. Ik werd niet noemenswaardig sterker of leniger, mijn lichaamscoördinatie bleef belabberd. Maar fijn was al dat trainen wel, dat niet nadenken maar doen. Bovendien kwam ik via circusvrienden te weten dat er in Brussel zoiets bestond als fysieke theaterscholen. Een jaar later was ik ingeschreven en wauw… wat een openbaring!”
“Ik leerde opnieuw stappen, lopen, springen, rollen, … maar dit alles met het lijf als werkinstrument op het podium. De ene keer om een personage vorm te geven, een andere keer om een gevoel over te brengen en soms om gewoon aanwezig te zijn in het speelvlak. Dat lijf dat ongewild al zoveel vertelt, proberen onder controle te krijgen zodat het enkel vertelt wat jij wil dat het publiek ziet. Op het einde van de opleiding werkten we rond mijn twee favoriete theaterstijlen: clownerie en bouffon. Opeens was dat lijf van mij met z’n rare houdingen, verhoudingen en vreemde dynamiek een enorm voordeel. Ik kon me volledig uitleven, de ideeën kwamen vanzelf en het was en is nog steeds zo’n plezier om tijdens het spelen het lijf te volgen in plaats van het hoofd. Als circusartiest was mijn lijf mijn saboteur, maar als actrice is het mijn grootste bondgenoot.”