>> Dit artikel verscheen in CircusMagazine #37 (december 2013). Voor overname: contacteer maarten[at]circuscentrum.be.
>> Auteur: Lene Van Langenhove
De Franse Compagnie Bakélite maakt naar eigen zeggen ‘objecttheater’, en dat geldt zeker ook voor Braquage. In dit spannende relaas over een boef die na winkeldiefstallen, car jackings en inbraken klaar is voor het echte werk – de kluis van een grote bank kraken – passeren heel wat alledaagse voorwerpen de revue. Maar niets is wat het lijkt.
Zo stelt het sobere decor dat uit drie grijze magazijnrekken bestaat nu eens een garage annex depot voor, dan weer zijn we op de thee bij een maffiabaas, om even later op het dak van een wolkenkrabber te staan. Olivier Rannou weet een ordinaire omgeving moeiteloos te transformeren tot crime film-achtige settings. Hoe doet hij dat? Met ongebreidelde fantasie die zo aanstekelijk werkt dat je een hoop flessen afwasmiddel meteen herkent als de skyline van New York. Of groene sponsjes als een ‘gazon anglais’, compleet met begroeiing in de vorm van een wc-ontstopper en een borstel. Inderdaad, de boom is gesnoeid ‘à la française’. In dit landschap vangt het verhaal van de gemaskerde man op scène aan: het was op de speelplaats dat hij en zijn goede vriend Billy hun boevencarrière begonnen met het bestelen van klasgenootjes.
Billy krijgen we nooit te zien maar de suggestie volstaat: twee opgevulde handschoenen op Rannou’s rug wanneer hij op de wolkenkrabber klimt, of twee paar schoenen die vóór hem bewegen in de kruiptunnel. Zijn partner in crime lijkt wel een imaginair vriendje te zijn, zeker wanneer Rannou als een two-faced personage moeiteloos een telefoongesprek tussen de gemaskerde man en Billy-met-de-hoed ensceneert. Feit is dat deze man voor Billy door het vuur zou gaan, ook al brengt zijn slome compagnon hem meer dan eens in de problemen. De stunteligheid van deze antihelden charmeert en je kan niet anders dan hopen op een goede afloop waarbij gewapende bewakers (een stenen kok met houten lepels) en high-tech bewakingsapparatuur (een kluwen rietjes) succesvol omzeild worden.
Het op zich weinig originele verhaaltje wordt op onvoorspelbare wijze live gebracht. Plots zien we een wilde politieachtervolging met zwaailicht en sirenes (geautomatiseerde voorwerpen), en een maffiabaas die z’n percentje eist wordt verbeeld door een pratende mond op een tv’tje. Ook het geluid speelt een belangrijke rol: wanneer Rannou zich op het dak van het hoge flatgebouw bevindt komt het geraas en getoeter van auto’s van beneden, wanneer hij aan de kraan hangt te bengelen horen we een vogel rakelings langs hem scheren. Naast de mimiek van Rannou ontlokt de spitsvondige humor meer dan één schaterlach. Het ingeven van de code gebeurt met een draaitelefoon, de koffer wordt open gebrand met taartenvuurwerk, het aftellen voor de tikkende tijdbom gebeurt met kalenderblaadjes. Je moet er maar opkomen!
‘Braquage’getuigt van een grenzeloze creativiteit en een ingenieus gebruik van de setting. Elk detail klopt en de timing om alle technologische snufjes te bedienen is heel precies. Uiteindelijk houdt één man jong en oud 50 minuten lang in z’n greep met niets dan fantasie. Voor dit soort kleinschalige creaties lijkt het theater de uitgelezen plek: dit is pure magie waar geen enkel ander medium mee kan concurreren.