Waarom circus? Omdat het raakt…

Ik ben op de sukkel, lichamelijk dan. Ik heb mijn voet gebroken half juni en ben bezig met een lijdensweg van open gips met krukken, gesloten gips, uit de gips, terug in de gips, terug uit de gips, stressfacturen aan tenen, daarbij nog een gebroken teen. Een poes heeft de morgen na de laatste gips verschillende malen in dezelfde voet gebeten met een zware infectie tot gevolg… wordt dus vervolgd.

“Kan circus controversieel zijn?” Journalisten kunnen moeilijke vragen stellen en het is nog moeilijker een voorstelling te vinden die als dusdanig bestempeld kan worden. Controverse doet eerder denken aan Jan Fabre of Damien Hirst en het is ver zoeken naar een equivalent in het circus.

Meer en meer theatermakers, beeldend kunstenaars en dansers gaan aan de slag met een aantal basisprincipes van het circus. In de reeks ‘Smells like circus’ zoekt Bauke Lievens ze op en voelt ze aan de tand.

De Vlaamse circusateliers blijven creëren. Ook het jonge Circant uit Antwerpen heeft al een productiegroep de wereld ingestuurd, luisterend naar de kreet ‘Oejah’. De ingrediënten: zeven jongeren tussen 8 en 22 jaar, allerlei circustechnieken en boeken. Veel boeken.

Misschien heb je ze al in actie gezien, de honderden kleuters die elk weekend de Vlaamse circusateliers binnenstormen aan de hand van een ouder. Trots klimmen ze op mama’s schouders, gierend draaien ze salto’s rond papa’s handen. En geconcentreerd oefenen ze op kracht, evenwicht en samenwerking in fantasiespelletjes. Mooier dan dit wordt circuspedagogie niet.

Jesse Huygh (22) is een mens die leeft voor drie. Twee jaar geleden studeerde hij af aan ESAC (Ecole Supérieure des Arts du Cirque) met als specialisatie de Chinese paal. Sindsdien zit zijn carrière in de lift. Hij maakte zelf voorstellingen in eigen land, maar tartte ook de zwaartekracht in een circusperformance in Zweden, trad in Canada zes maanden lang elke avond op voor 3.500 man en trainde in Guinee op zijn eentje vijfenveertig Afrikaanse circusartiesten. En dat allemaal terwijl een levenslange ziekte, mucoviscidose, zijn longen teistert. Maar dat motiveert hem juist om te blijven bewegen.

Afgelopen Zomer van Antwerpen stond in juli en augustus TimeCircus met ‘Rooftoptigrrr’ op het dak van Parking Nova. Tuur Devens klom naar de bovenste verdieping, liet zich verwonderen en schreef vervolgens deze recensie.

Gwendolien Sabbe, redactrice van dit blad en circusprogrammator van CC De Spil, sprong een gat in de lucht toen bekend raakte dat Cirque Aïtal de voorstelling ‘Pour le meilleur et pour le pire’ op Theater op de Markt zal spelen. Enkele confessies.

“Vier het feest van de kerkwijding in de parochiekerk: geen kat komt daar naar toe. Maar hou de misviering op de kermis, op de botsauto’s. Dan is er veel volk.” Aan het woord is de foor- en circuspastoor van Vlaanderen. U leest het goed: een pastoor voor mensen zonder vaste verblijfplaats. Pater Kristiaan Van der Linden is al 84 jaar, maar rijdt nog altijd van het ene circus naar de andere foor, om als een echte herder mensen bij te staan en op te vangen. Hij is er voor dopen, huwelijken, begrafenissen en speciale feestmissen. Daarnaast is hij nog aalmoezenier van twee scoutsgroepen (“die houden me jong!”). Een boeiend gesprek met een prachtig man.

Een wandelende – en in Gent rondfietsende – encyclopedie, zo kan je André De Poorter nog het best omschrijven als het over onze vaderlandse circusgeschiedenis gaat. Vandaag laat hij zijn licht schijnen op de vaste afsluiter van het circus voor de Eerste Wereldoorlog: de pantomime.

Lene Van Langenhove was een van de tien Europese cultuurjournalisten die dankzij Unpack the Arts het wereldbekende Edinburgh Festival Fringe mochten meemaken. In onderstaande passage uit haar essay bespreekt ze eerst de nood aan dramaturgie in het hedendaagse circus om vervolgens de gloednieuwe voorstelling ‘Noodles’ van het Britse collectief NoFit State Circus met de grond gelijk te maken.